Xavier Seoane Rivas (A Coruña, 1954) publicaba en Dársenas do ocaso ( 2002) o poema “A Patria”. Nos seus versos amósanos e que é e non é para el a patria.
A PATRIA
Pregúntasme o que eu penso da patria.
A patria, para min, é o olor a brea,
as abellas voando sobre as flores silvestres,
unha vaga lentura nos días de setembro.
Patria son os amigos,
a miúda rapaza
que xogaba comigo ao xadrez
nos antigos diváns dun derruído café,
certas rúas perdidas
e discretos paseos,
os bancos
dunha praza en penumbra ao entardecer.
Patria son os pesqueiros remontando
o azul promontorio da Torre de Hércules,
as pombas arrolando
nos tellados azuis do Casco Vello,
un tremor silencioso nos cristais da xanela
cando o día atardece.
Qué pode ser a patria
máis que a que a dentada
nas primeiras cereixas,
o coche escangallado na barriada
en que liabas o primeiro cigarro
con tremor e con medo,
a inquedanza no rostro
do teu pai que comeza a envellecer,
o neboeiro perdido no infinito dos ceos,
a que era amor nunha cantiga vella.
Porque a patria non son, serán nin foron nunca
as sombras de uniforme,
as damas ominosas de encaixe duro e negro,
o xeo na mirada
do freire que asexaba de esguello tras dos lentes
namentres esnicaba nunha verruga vella
nun estrado debaixo dun ouro e sangue acedos.
A patria non será xamais un mapa,
unha estatua, un suxeito de etiqueta.
Quizais a patria só é ese ceo indefinido
pasando misterioso sobre o mar que entardece.
Un arrecendo a lume e a romeiro
entre cegas papoulas e estralotes violetas.
Uns ollos que contemplan
a chuvia das estrelas silenciosas
sobre o horizonte nu das últimas ribeiras.
