O escritor e profesor Miro Villar (Cee, 1965) inclúe no seu primeiro libro, Ausencias pretéritas (1992), un poema que sitúa na Coruña. A voz poética recoñece que amenceu na Coruña e, ao final do poema, pídelle ao “cristal da cidade” que “difunda a xolda nosa”.
Cos zapatos lustrosos amencín na Coruña,
e os ollos confundidos polas luces da albada
coidaron que te viran nos xardíns recostada
nunha varanda, soño parvo como eu supuña.
O recordo entrou louco no corazón, con cuña
que un culto nigromante chama gume de espada,
do sangue desprendido naquela rabuñada
teño tres enfermeiras que están de testemuña.
Pero o meu pensamento non ficou retorcido
nin ando pola vida no papel de tartufo
facendo finximento da paixón amorosa,
nin sequera contigo fun de talante rufo,
de veras que arestora síntome compunxido,
que o cristal da cidade difunda a xolda nosa.
