“Como se a morte viñese cada nove ondas”
No pregón da Praza dos Libros de Carballo –o día 6 de xullo de 2017– o escritor Manuel Rivas afirmaba:
“Paco Souto pertencía, pertence, á nosa mellor estirpe, a estirpe da xente ceibe, dos ceibes solidarios”
O día 30 de marzo de 2017 o mundo cultural e social galego conmovíase coa noticia do falecemento do percebeiro e poeta Paco Souto. Con outros catro percebeiros estaba faenando na zona de Santa Mariña, preto da praia de Razo. Ese mar da Costa da Morte –que tanto amaba e tan ben coñecía– foille esquivo, como a moitos outros. Os versos finais do poema “Furtivos” –do libro Fado,1998– son conmovedores: Ese sabor a sal na boca/Como se a morte viñese cada nove ondas
Furtivos
A percebeira é unha illa
a illa ten nome de peixe esquivo
e os homes van
A lanchiña que os leva é de pau de laranxo
a lúa é unha laranxa apodrecida
a lúa debuxa cadaleitos nas furnas
de entre os mortos nascen percebes
Os ollos vagos non ven
son as mans acoiteladas as que cachean os tetos
a rapa áxil
E logo a lonxa
E a viaxe á Coruña ou Madrid
E o prato na mesa
E o sal na boca
Ese sabor a sal na boca
Como se a morte viñese cada nove ondas
Coa música de Serxio Moreira, Paco Souto recita o seu poema Furtivos:
Nado na Coruña o día 12 de outubro de 1962, Paco Souto desenvolveu un intenso labor cultural e social. Foi coeditor de Edicións do Dragón e da colección Letras de Cal. Presidente da asociación de mariscadores e da asociación Caldeirón, desde a que promoveu o Premio de Poesía Erótica Illas Sisargas. Igualmente, foi o principal responsable da Editorial Caldeirón que publicaba as obras gañadoras no certame. Activista social e voz xenerosa, participou na actividade política: foi concelleiro do BNG en Malpica logo das eleccións municipais de 2015.
No libro e Caín ( 2016) deixábanos o seu “Autorretrato”:
escribo
en folla impar
as tres cuartas partes
xustas
de min mesmo
a man acenando o universo
a viaxe impar de virme paradentro
escribo tolo
un sexto apenas da ousadía
do que calo
inspiro
e dialógome
o meu mundo sempre será varios
(De e Caín. 2016)
Presentación do libro e Caín en 2016:
Autor da peza teatral Amar non ten laranxas (1994), Paco Souto foi Premio Espiral Maior en 1994 por As árvores do incesto e Johán Carballeira do concello de Bueu –en 2006– por As horas de María. Deste último libro é a “Carta última”:
Querido Manuel
dous puntos
mándoche esta
para que saibas que estamos ben
os rapaces medran como liño
e cando te queres dar de conta
xa é tempo de mazalo
a besta vai parideira
e non deixa andar de a cabalo
A Roxa e a Morita están secas
dúas crías trouxo a Linda
e claro
non xuntamos un cuartillo
Polo demais
todo ben
O Andresiño
vai aprender de zapateiro á Coruña
quintas e sextas
pola noite
á escola que di o tolo de Froxel
cas Lola
A nena
é un caravel que me sae do peito
e non se me quita de diante
vou ao río alá vén ela
estro as cortes alá está ela
chamo ao gando
e nin podo coller herba
con mamá calquera a deixa!
agora mesmo
non para de andarme entre as letras
e a ti
como che vai a guerra?
Paco Souto recita (en 2007) “Carta última” do seu libro As horas de María:
Paco Souto foi unha das principais voces da xeración poética que emerxeu nos anos 90.
Brais Morán cántalle –”Cando imos para ese lugar”– á Costa da Morte:
Canto para os nenos da Costa da Morte
e as mulleres que veñen do Mar.
Canto para as nenas da Costa da Morte
e os homes que amasan o pan.
[wps_separator style=”default” top=”no” text=”Top” separator_color=”#444″ link_color=”#444″ size=”2″ margin=”15″]
Para máis información sobre Paco Souto:
- Biografía de Paco Souto na web da AELG.
- Percebeiros (curta–documental de David Beriain):
